Wincenty Witos (1874-1945), polski działacz ruchu ludowego, polityk, publicysta. Od 1895 członek Stronnictwa Ludowego (SL). 1903 wybrany do Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL). 1908-1914 poseł do Sejmu Krajowego Galicji, 1911-1918 do Rady Państwa w Wiedniu.1913 po rozłamie w PSL, wiceprezes PSL”Piast” Podczas I wojny światowej (1914-1918) zwolennik współpracy z państwami centralnymi, od 1914 wiceprezes Naczelnego Komitetu Narodowego. Pod koniec wojny w swych wystąpieniach w parlamencie wiedeńskim składał jednoznaczne oświadczenia o dążeniach Polaków do odbudowy wolnego i suwerennego państwa, niezależnego od żadnego z dotychczasowych państw zaborczych. W październiku 1918 stanął na czele Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie. Odmówił współpracy z rządem J. Świerzyńskiego, powołanym przez Radę Regencyjną i rządem lubelskim I. Daszyńskiego. Poseł na sejm 1919-1930. Desygnowany na premiera pod koniec lipca 1920, w okresie bezpośredniego zagrożenia Warszawy podczas wojny polsko-radzieckiej (1919-1920). Jako premier wszedł w skład Rady Obrony Państwa. Pozostawał na stanowisku szefa rządu do 1921. 1923 po upadku gabinetu W. Sikorskiego otrzymał ponownie misję powołania rządu. Utworzony wówczas pierwszy rząd koalicji Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej i PSL Piast (tzw. Chjeno-Piast) w grudniu tego samego roku podał się do dymisji. Kolejne objęcie funkcji premiera przez W. Witosa w maju 1926 stało się bezpośrednią przyczyną przewrotu wojskowego dokonanego przez J. Piłsudskiego, określonego jako przewrót majowy. Przeciwny rządom sanacji, współtwórca Centrolewu (1929). 1931 doprowadził do zjednoczenia ruchu ludowego i utworzenia Stronnictwa Ludowego. Aresztowany i sądzony w procesie brzeskim, otrzymał wyrok 1,5 roku więzienia, co zdecydowało o jego wyjeździe do Czechosłowacji (1933-1939). Wincenty Witos i Józef Piłsudski – Aleje Jerozolimskie Warszawa, 1921 r.Mimo aresztowania i późniejszej przymusowej emigracji, formalnie pozostawał członkiem władz naczelnych SL, 1931-1935 przewodniczący Rady Naczelnej, 1935-1939 prezes Naczelnego Komitetu Wykonawczego. Współpracował z emigracyjnym ugrupowaniem antysanacyjnym Front Morges (1936). We wrześniu 1939 uwięziony przez Niemców i nakłaniany do utworzenia rządu kolaboracyjnego, nie przyjął propozycji. Zwolniony z więzienia w 1941, przebywał w areszcie domowym. Wpisany do Krajowej Rady Narodowej z funkcją wicepremiera, funkcji tej nie przyjął. Nie skorzystał także z zaproszenia do wzięcia udziału w rozmowach moskiewskich w sprawie utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Mimo pełnienia rozlicznych funkcji politycznych, nieprzerwanie od 1908 do 1931 pozostawał sołtysem w swej rodzinnej wsi Wierzchosławice koło Tarnowa. Znajduje się tutaj jego muzeum. Co roku odbywają się także słynne Zaduszki Witosowe.